สงขลาพอเพียง : เครือข่ายสร้างเสริมสุขภาพจังหวัดสงขลา - Songkhla Health

โดย นพ.สุภัทร ฮาสุวรรณกิจ

วันหนึ่งผมได้เรียนทางไกลอยู่ที่บ้าน อยู่กันคนละที่ทั้งคนเรียนและคนสอน อาจารย์ที่สอนนั้นอยู่กรุงอัมสเตอร์ดัม ประเทศเนเธอร์แลนด์ แม้จะไม่ไกลห่างไปเพียงสองชั่วโมงรถไฟวิ่ง แต่ก็สอนมาจากที่สถาบัน นักเรียนก็ไม่ต้องไปโรงเรียน แต่มีกระบวนการจัดการให้มาเรียนรู้ร่วมกัน online ผ่านการสื่อสารในโลกแห่งยุคข้อมูลข่าวสารที่วิ่งด้วยความเร็วแสง

ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองของการเรียน online ครั้งแรกนั้นทุกคนไปนั่งด้วยกันที่ห้องเรียน ฟังบรรยายจากอาจารย์ที่อยู่ประเทศสหรัฐอเมริกา ด้วยโปรแกรมที่ต้องจ่ายค่าสมาชิก แต่ถือว่าถูกกว่าค่าเครื่องบินวิทยากรอย่างมาก เราสามารถเห็นหน้าตาของผู้บรรยาย เห็นสื่อที่นำเสนอเช่น powerpoint ได้ชัดเจน อาจารย์ที่นี่ก็ร่วมแลกเปลี่ยนสอนเสริมไปพร้อมๆกัน เราสามารถถามคำถามโดยตรงได้ ด้วยกล้องเวปแคมและไมโครโฟน ทำให้ภาพและเสียงที่ห่างกันค่อนโลกเหมือนห่างกันเพียงอยู่ห้องข้างๆกันเท่านั้น แม้เสียงและภาพจะยังสะดุดบ้างเล็กน้อย แต่ก็เป็นรูปแบบการเรียนรู้แห่งอนาคต

วันนี้เป็นวิชาเลือก จึงขึ้นกับความสมัครใจในการเรียน อาจารย์ก็เปิดกว้างให้เลือกที่จะนั่งเรียนอยู่ที่บ้านก็ได้ หรือจะเข้าห้องเรียนมาเรียนด้วยกันก็ได้ ผมจึงเลือกทดลองการเรียนรู้อยู่ที่บ้าน เริ่มด้วยการติดตั้งโปรแกรมตามข้อแนะนำที่คณะให้มา ลงทะเบียนล่วงหน้า 15 นาทีก่อนถึงเวลาเรียน เปิดกล้องเวปแคมให้เห็นซึ่งกันและกัน ทดสอบเสียงและการได้ยิน แล้วเริ่มเรียนตามเวลา เราสามารถมองเห็นภาพทุกคนได้เช่นเดียวกัน บางคนหายไปจากหน้าจอนานจนเราก็รู้ว่าคงโดดเรียนหายไปแล้ว ซึ่งเป็นเป็นเสรีภาพของเราเองที่ต้องจัดการให้สมดุลกับความรับผิดชอบต่อตนเองและผู้อื่น

ในโลกยุคออนไลน์ที่คอมพิวเตอร์ได้ทำลายพรมแดนไปสู่โลกที่ใกล้กันมากขึ้น ช่องว่างแคบลง การเรียนรู้ทางไกลนั้นหากมีการวางระบบและการจัดการที่ดี เด็กมัธยมแห่งโรงเรียนบ้านหนองนาไกลกับอาจารย์แห่งหอสูงในเมืองหลวงก็จะมีโอกาส ก้าวข้ามพรมแดนสู่การเรียนรู้ได้สมกับความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีของโลกยุคปัจจุบัน