สงขลาพอเพียง : เครือข่ายสร้างเสริมสุขภาพจังหวัดสงขลา - Songkhla Health

โดย นพ.สุภัทร ฮาสุวรรณกิจ

การพ่นสีลงตามฝาผนังหรือพื้นที่สาธารณะนั้นมีให้เห็นตลอดทางที่เดินทางในเบลเยียมและยุโรป มีทั้งที่ใช้ความสามารถแบบที่เห็นในภาพหรือแบบพ่นสีดำขีดๆเขียนๆไม่สวยงามตามกำแพงหรือตู้โทรศัพท์ ประเทศพัฒนาแล้วกับด้อยพัฒนาต่างก็มีปรากฏการณ์วัยรุ่นวุ่นวายแบบนี้เหมือนกัน จนไม่รู้ว่าใครเป็นชาติที่เริ่มกันอย่างแพร่หลายก่อนกัน

พื้นที่สาธารณะของเบลเยียมนั้นเช่นสถานีรถไฟ กำแพงสาธารณะ แม้แต่ตู้รถไฟเก่าที่จอดทิ้งไว้ ดูเหมือนว่าจะเป็นพื้นที่ของการแสดงออกของวัยรุ่นวัยแร็ปเป็นอย่างดี เลอะเทอะไปหมดทั้งเมือง ความศิวิไลซ์ด้วยความประณีตของศิลปวัฒนธรรมตะวันตกก็เต็มไปด้วยความปนเปื้อนแห่งวัฒนธรรมขบถ แต่ยังดีที่ว่าในส่วนของบ้านเรือนผู้คนที่มีเจ้าของอยู่อาศัยกับโบราณสถานนั้น ไม่ค่อยเห็นการขีดเขียนแบบนี้ ยังพอจะมีการเคารพสิทธิกันในระดับหนึ่งที่ไม่ก้าวเกินสิทธิส่วนตัวของทรัพย์สินของบุคคลอื่นมากเกินไป

ผมคิดเอาเองว่า สำหรับวัยรุ่นนั้นเป็นการแสดงถึงอัตลักษณ์ของเขา คือทั้งแสดงความสามารถในการพ่นสีที่ไปบรรจบกับเสรีภาพในการท้าทายกับอำนาจ เป็นขบถ เรียกร้องพื้นที่สำหรับวัยรุ่น เพราะสนามเด็กเล่นก็ของวัยเด็ก สถานบันเทิงเด็กต่ำกว่า 18 ปีห้ามเข้า ศูนย์การค้าร้านรวงก็สำหรับคนทำงานที่มีเงินเดือน คำตอบก็เลยมาอยู่ที่กระป๋องสีและกำแพงสาธารณะนั่นเอง พอตำรวจมาหรือเจ้าของพื้นที่มาก็วิ่ง ซึ่งจะมีตำรวจสักกี่คนจะวิ่งตามจับอย่างจริงจัง เป็นความท้าทายแห่งวัย การพ่นสี เพลงแบบฮิปฮอบ การเต้นแบบเบรกด๊านซ์ การเล่นกีฬาผาดโผน แต่พอโตขึ้นไปเรื่อยๆก็จะเลิกไปเอง แต่วัยรุ่นรุ่นใหม่ก็จะมาทำกันต่อๆไป ซึ่งก็น่าจะดีกว่าตั้งวงต้มกระท่อมหรือเสพยาบ้าแบบบ้านเรา

แม้ผมจะอ่านภาษาอังกฤษแบบพิเศษที่เขาเรียกกันว่าอักษรแบบกริฟฟิตตี้(Graffitti)ไม่ค่อยออก อ่านยากทีเดียว แต่ก็เดาได้ว่า ไม่ใช่สาระประมาณว่า “...............พ่อทุกสถาบัน” อย่างที่เห็นบ่อยๆในบ้านเรา