สงขลาพอเพียง : เครือข่ายสร้างเสริมสุขภาพจังหวัดสงขลา - Songkhla Health

โดย นพ.สุภัทร ฮาสุวรรณกิจ

ลินดา เป็นหญิงอายุ 45 ปี ประสบอุบัติเหตุแล้วพิการเพราะมีการบาดเจ็บของกระดูกสันหลัง หลังจากหมอให้กลับบ้าน เขาต้องมีชีวิตหลักบนรถเข็น และมีสายสวนปัสสาวะที่หน้าท้อง เนื่องจากกระเพาะปัสสาวะไม่ทำงาน และควรต้องทำความสะอาดสายสวนปัสสาวะนั้นทุกวัน และใส่ยาล้างกระเพาะปัสสาวะทุกสัปดาห์ ลินดาอาศัยในบ้านกับลูกที่เรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งกลับบ้านไม่ทุกวัน ลินดาจะอยู่อย่างไรอย่างมีศักดิ์ศรีและมีคุณภาพชีวิตในช่วงชีวิตที่เหลืออีกหลายสิบปี

สิ่งที่สำนักสวัสดิการสังคม (social service) ได้ดูแลลินดานั้นเริ่มด้วยการจ่ายรายได้ขั้นต่ำให้ลินดา ที่เพียงพอต่อการดำรงชีวิตพื้นฐาน เพื่อจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าอาหาร ค่าสาธารณูปโภคทั้งค่าน้ำ ค่าไฟฟ้า ค่าก๊าซ และค่าใช้จ่ายทั่วไป ในอัตราที่รัฐกำหนด โดยทั่วไปรัฐจะจ่ายให้ประมาณ 785 ยูโร สำหรับคนโสดที่ไม่มีงานทำ แต่ลินดามีความพิการจะได้เงินรายเดือนมากกว่านี้ ช่วงแรกจะมีเจ้าหน้าที่มาช่วยปรับปรุงบ้านและห้องน้ำให้รถเข็นเข้าออกได้ มีพยาบาลเยี่ยมบ้านมาที่บ้านทุกวันไม่เว้นวันหยุด เพื่อทำแผลและพาไปอาบน้ำในช่วงเช้าของทุกวัน ช่วงเที่ยงจะมีเจ้าหน้าที่แผนกบริหารอาหารร้อน นำอาหารเที่ยงร้อนๆที่มีคุณค่าทางอาหารมาให้ ทุกสัปดาห์จะมีคนมาทำความสะอาดบ้าน อาจร้องขอเจ้าหน้าที่พาไปซื้อของใช้อาหารสดในซุปเปอร์มาเก็ตได้ ร้องขอเจ้าหน้าที่มาตัดผมตัดเล็บให้ที่บ้านก็ได้ หากหลอดไฟเสีย ก๊อกน้ำชำรุด ก็สามารถโทรศัพท์ไปที่จุดบริการสวัสดิการสังคมเพื่อตามเอกชนมาซ่อมแซมได้ เจ็บป่วยอยู่บ้านก็สามารถตามคนมาเฝ้าไข้ให้ได้ แต่ทั้งหมดนี้ต้องร่วมจ่ายค่าบริการทุกครั้งในอัตราพิเศษจากเงินรายเดือนที่รัฐให้มา เพื่อจะได้เรียกใช้อย่างสมเหตุผล ยกเว้นเจ็บป่วยโทรตามรถพยาบาล (ambulance)ไปส่งได้ฟรี ประชานิยมแบบไทยๆยังไม่ได้ครึ่งเลยใช่ไหมครับ

หากถามว่า ทำไมยุโรปจึงจัดระบบบริบาลด้านสังคม(social care)ถึงขนาดนี้ สิ่งนี้ก็เป็นประเด็นถกเถียงกันมากของคนที่นี่ เขาใช้หลักภราดรภาพ (solidarity) กับความเสมอภาค (Equity) คุณภาพชีวิตดีสมศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ แต่ของฟรีไม่มีในโลก ประเด็นอยู่ที่ใครจ่าย เสียภาษีครึ่งหนึ่งของเงินเดือนก็ต้องดูแลกันเต็มที่แบบนี้แหละครับ